Фота: x.com.
Скандал вакол часткі грандыёзнага шоу адкрыцця Алімпійскіх гульняў у Парыжы — скетча-сцэнкі ў выкананні дрэг-артыстаў, якая візуальна адсылае да «Тайнай вячэры» Леанарда да Вінчы — прымусіў многіх беларусаў выказацца ў сацсетках як з нагоды «абурэння» грамадства «блюзнерскім» жэстам, так і ўвогуле наконт самой цырымоніі адкрыцця сусветных спаборніцтваў. Парыж сёння выбачыўся за тое, што ненаўмысна закрануў пачуцці пэўных рэлігійных груп. У нечаканай вайне культур беларусы не ўбачылі ў рэжысуры шоу крамолы.
«Проста дзіўна, наколькі ў людзей у галовах поп-мысленне пры недахопе адукацыі, — выказаўся па тэме на сваёй старонцы актор Раман Сачанка. — Усе абмяркоўваюць-асуджаюць «блюзнерства» на адкрыцці Алімпійскіх гульняў 2024 у Парыжы над «Тайнай вячэрай» абавязкова да Вінчы, не падазраючы аб не менш папулярным сюжэце пра Алімпійскіх багоў — «Пір багоў».
Але гэта добра, гэта няхай…
Чаму ніхто не абмяркоўвае прэўкрасныя моманты з Imagine Джона Ленана з жаночым вакалам і падпаленым раялем у выкананні Жульет Памар і Соф’яна Памара?
Ці L’hymne a l’amour Эдыт Піяф у выкананьні Селін Дыён?
Вось што робіць гэтае адкрыццё феерычным, захоплівае дух, адкрывае сэрца, і пры гэтым колькі ў гэтым вельмі патрэбнага сэнсу і пасылу менавіта сёння!
Я тры разы пераглядзеў фінал з Селін Дыён, і кожны раз наварочваліся слёзы, так гэта дакладна і балюча, светла і велічна. Імпрэза кахання, якое заўсёды адраджаецца і жыве нягледзячы ні на якія войны і катастрофы».
«Браты Люм’ер, Экзюперы, Кусто, Міньёны, Марыя-Антуанэта, Луўр і Мулен-руж, Сена, Зідан і Мона Ліза. Па гэтым дзіўным наборы слоў можна зразумець, што я паглядзела адкрыццё Алімпіяды і была ўражана, — падзялілася сваім меркаваннем экскурсавод Святлана Якімава.
Не тое, каб я прама сачу за спартовымі падзеямі, але з нагоды шоу адкрыцця на балотах паднялося такое выццё, што мне стала цікава.
І я лічу, што шоу было суперкрутым! Мне спадабалася задумка, канцэпцыя, тое, што замест стандартнага стадыёна сцэнай стаў увесь Парыж, а подыумам — Сена!
Нейкія эпізоды спадабаліся больш, нейкія — менш, але ідэі, увасабленне і маштаб — крутыя.
І не, мяне наогул не збянтэжылі ўсякія правакацыйныя персанажы. І стогны з нагоды «куды коціцца французская культура» давайце пакінем тым, хто ў гэтай культуры хоць крышачку разбіраецца.
Калі з сусветнай культуры прыбраць фрыкаў, геяў, алкаголікаў, вар’ятаў, тоўстых, нестандартных, хто застанецца? Правільна — цэнзары і крытыкі. І тое — не ў поўным складзе.
А як вам «Дзікае паляванне караля Стаха»? (Яшчэ адной запамінальнай часткай цырымоніі адкрыцця стаў «бег» па паверхні Сены срэбранай вершніцы на сталёвым кані. У рускамоўнай прасторы інтэрнэту яе паспелі ахрасціць «вершнікам Апакаліпсісу» — Reform.news).
А яшчэ мне вельмі спадабалася ідэя з алімпійскім агнём на паветраным шары.
Ну і, вядома, Селін Дыён. Яе гісторыя барацьбы з хваробай, перамогі і трыўмфальнага вяртання на сцэну».
Рэжысёрка і коўч Алена Плютава вылучыла ў рэжысуры шоу тонкі французскі гумар і самаіронію.
«Што асабліва спадабалася мне:
Тое, што яны зрабілі шоу на рацэ. Нііхто не стаў разганяць ніякія хмары, і ўсё цякло як цякло. Як рака, як жыццё… Сваёй чаргой.
У самым пачатку мне спадабаўся Астэрыкс. І гэты тонкі французскі гумар, самаіронія прайшлі праз усё шоу.
Звязак «жыццё-смерць-жыццё» чытаўся асабліва добра, падсвятляючы тое, што мы, уласна, макулінкі ў сусвеце, і нам нічога не застаецца, як святкаваць гэта жыццё, атрымліваць асалоду, і нічога з сябе не выяўляць, а калі выяўляць, то проста максімальна выразна.
Марыя-Антуанэта (шмат Марый) мне таксама вельмі спадабаліся. І па-мастацку і па сэнсе таксама.
Пір за сталом таксама спадабаўся. (Я тут таксама ўбачыла Астэрыкса з Абеліксам).
Селін Дыён, безумоўна, багіня. Вельмі шкада, што яна хварэе.
Жанна Д’Арк, якую шматлікія назвалі «вершнікам Апакаліпсісу» (што ж, часы дазваляюць) таксама класная. Асабліва конь, мне як лялечніку вельмі-вельмі.
І светлавое шоу, вядома, «так», хоць праз манітор яно не зусім так, вядома».
Культуролаг Юлія Чарняўская выказала згадку, што хтосьці ўвогуле наўмысна «раздьмувае» сітуацыю, «яднаючы шэрагі на глебе бездухоўнасці Захаду».
«Гэта не вельмі падобна на «Тайную вячэру». Бахуса на яе дакладна не запрашалі, — выказала яна сваё меркаванне. — Але, робім здагадку, што «Тайная вячэра» мільгала ў мазгах стваральнікаў [шоу]. І што?
«Тайная вячэра» — гэта карціна, а не ікона. Выява свецкая, а не сакральная. Яна не міраточыць, на яе не моляцца, яе не нясуць у галаве працэсіі на святы. Да яе не прыкладваюцца. Гэта выява «па матывах». Геніяльная ілюстрацыя — і ўсё тут.
Хто і навошта зрабіў з Леанарда скрэпу? А гэта ўжо іншае пытанне, прафесар(с)».
Фатограф Ірына Арахоўская ў кантэксце глабальнага скандала ўзгадала сваю працу-калаж з адсылкай да той самай карціны.
«Спачатку быў Цэ» — напісала яна, маючы на ўвазе мінскі ўніверсам «Цэнтральны».
Падпісвайцеся на культурныя навіны Reform.news у Telegram