Скандал вакол часткі грандыёзнага шоу адкрыцця Алімпійскіх гульняў у Парыжы — скетча-сцэнкі ў выкананні дрэг-артыстаў, якая візуальна адсылае да «Тайнай вячэры» Леанарда да Вінчы — прымусіў многіх беларусаў выказацца ў сацсетках як з нагоды «абурэння» грамадства «блюзнерскім» жэстам, так і ўвогуле наконт самой цырымоніі адкрыцця сусветных спаборніцтваў. Парыж сёння выбачыўся за тое, што ненаўмысна закрануў пачуцці пэўных рэлігійных груп. У нечаканай вайне культур беларусы не ўбачылі ў рэжысуры шоу крамолы.
«Чаму ніхто не абмяркоўвае прэўкрасныя моманты з Imagine Джона Ленана?»
«Проста дзіўна, наколькі ў людзей у галовах поп-мысленне пры недахопе адукацыі, — выказаўся па тэме на сваёй старонцы актор Раман Сачанка. — Усе абмяркоўваюць-асуджаюць «блюзнерства» на адкрыцці Алімпійскіх гульняў 2024 у Парыжы над «Тайнай вячэрай» абавязкова да Вінчы, не падазраючы аб не менш папулярным сюжэце пра Алімпійскіх багоў — «Пір багоў».
Але гэта добра, гэта няхай…
Чаму ніхто не абмяркоўвае прэўкрасныя моманты з Imagine Джона Ленана з жаночым вакалам і падпаленым раялем у выкананні Жульет Памар і Соф’яна Памара?
Ці L’hymne a l’amour Эдыт Піяф у выкананьні Селін Дыён?
Вось што робіць гэтае адкрыццё феерычным, захоплівае дух, адкрывае сэрца, і пры гэтым колькі ў гэтым вельмі патрэбнага сэнсу і пасылу менавіта сёння!
Я тры разы пераглядзеў фінал з Селін Дыён, і кожны раз наварочваліся слёзы, так гэта дакладна і балюча, светла і велічна. Імпрэза кахання, якое заўсёды адраджаецца і жыве нягледзячы ні на якія войны і катастрофы».
«Лічу, што шоу было суперкрутым!»
«Браты Люм’ер, Экзюперы, Кусто, Міньёны, Марыя-Антуанэта, Луўр і Мулен-руж, Сена, Зідан і Мона Ліза. Па гэтым дзіўным наборы слоў можна зразумець, што я паглядзела адкрыццё Алімпіяды і была ўражана, — падзялілася сваім меркаваннем экскурсавод Святлана Якімава.
Не тое, каб я прама сачу за спартовымі падзеямі, але з нагоды шоу адкрыцця на балотах паднялося такое выццё, што мне стала цікава.
І я лічу, што шоу было суперкрутым! Мне спадабалася задумка, канцэпцыя, тое, што замест стандартнага стадыёна сцэнай стаў увесь Парыж, а подыумам — Сена!
Нейкія эпізоды спадабаліся больш, нейкія — менш, але ідэі, увасабленне і маштаб — крутыя.
І не, мяне наогул не збянтэжылі ўсякія правакацыйныя персанажы. І стогны з нагоды «куды коціцца французская культура» давайце пакінем тым, хто ў гэтай культуры хоць крышачку разбіраецца.
Калі з сусветнай культуры прыбраць фрыкаў, геяў, алкаголікаў, вар’ятаў, тоўстых, нестандартных, хто застанецца? Правільна — цэнзары і крытыкі. І тое — не ў поўным складзе.
А як вам «Дзікае паляванне караля Стаха»? (Яшчэ адной запамінальнай часткай цырымоніі адкрыцця стаў «бег» па паверхні Сены срэбранай вершніцы на сталёвым кані. У рускамоўнай прасторы інтэрнэту яе паспелі ахрасціць «вершнікам Апакаліпсісу» — Reform.news).
А яшчэ мне вельмі спадабалася ідэя з алімпійскім агнём на паветраным шары.
Ну і, вядома, Селін Дыён. Яе гісторыя барацьбы з хваробай, перамогі і трыўмфальнага вяртання на сцэну».
«Звязак «жыццё-смерць-жыццё» чытаўся асабліва добра»
Рэжысёрка і коўч Алена Плютава вылучыла ў рэжысуры шоу тонкі французскі гумар і самаіронію.
«Што асабліва спадабалася мне:
Тое, што яны зрабілі шоу на рацэ. Нііхто не стаў разганяць ніякія хмары, і ўсё цякло як цякло. Як рака, як жыццё… Сваёй чаргой.
У самым пачатку мне спадабаўся Астэрыкс. І гэты тонкі французскі гумар, самаіронія прайшлі праз усё шоу.
Звязак «жыццё-смерць-жыццё» чытаўся асабліва добра, падсвятляючы тое, што мы, уласна, макулінкі ў сусвеце, і нам нічога не застаецца, як святкаваць гэта жыццё, атрымліваць асалоду, і нічога з сябе не выяўляць, а калі выяўляць, то проста максімальна выразна.
Марыя-Антуанэта (шмат Марый) мне таксама вельмі спадабаліся. І па-мастацку і па сэнсе таксама.
Пір за сталом таксама спадабаўся. (Я тут таксама ўбачыла Астэрыкса з Абеліксам).
Селін Дыён, безумоўна, багіня. Вельмі шкада, што яна хварэе.
Жанна Д’Арк, якую шматлікія назвалі «вершнікам Апакаліпсісу» (што ж, часы дазваляюць) таксама класная. Асабліва конь, мне як лялечніку вельмі-вельмі.
І светлавое шоу, вядома, «так», хоць праз манітор яно не зусім так, вядома».
«Тайная вячэра» — гэта карціна, а не ікона»
Культуролаг Юлія Чарняўская выказала згадку, што хтосьці ўвогуле наўмысна «раздьмувае» сітуацыю, «яднаючы шэрагі на глебе бездухоўнасці Захаду».
«Гэта не вельмі падобна на «Тайную вячэру». Бахуса на яе дакладна не запрашалі, — выказала яна сваё меркаванне. — Але, робім здагадку, што «Тайная вячэра» мільгала ў мазгах стваральнікаў [шоу]. І што?
«Тайная вячэра» — гэта карціна, а не ікона. Выява свецкая, а не сакральная. Яна не міраточыць, на яе не моляцца, яе не нясуць у галаве працэсіі на святы. Да яе не прыкладваюцца. Гэта выява «па матывах». Геніяльная ілюстрацыя — і ўсё тут.
Хто і навошта зрабіў з Леанарда скрэпу? А гэта ўжо іншае пытанне, прафесар(с)».
«Спачатку быў Цэ»
Фатограф Ірына Арахоўская ў кантэксце глабальнага скандала ўзгадала сваю працу-калаж з адсылкай да той самай карціны.
«Спачатку быў Цэ» — напісала яна, маючы на ўвазе мінскі ўніверсам «Цэнтральны».
Падпісвайцеся на культурныя навіны Reform.news у Telegram
Если вы нашли ошибку, пожалуйста, выделите фрагмент текста и нажмите Ctrl+Enter.