На першым плане — Юрый Сямашка. Бэкстэйдж з фільма «Лебядзіная песня Фёдара Озерава». Крыніца фота: сацсеткі Юрыя Сямашкі.
«Лебядзіная песня Фёдара Озерава» — прэм’ера поўнаметражнага ігравога дэбюта беларускага рэжысёра Юрыя Сямашкі адбудзецца ў конкурсе «Форум» Берлінскага міжнароднага кінафестываля.
Карціна, створаная ў межах Інкубатара мікрабюджэтнага кіно ад незалежнай кінаінстытуцыі — Беларускай сеткі фільммейкераў, здымалася ў Варшаве. Праект Юрыя Сямашкі стаў пераможцам сцэнарнай лабараторыі Інкубатара і атрымаў зусім невялікае фінансаванне на вытворчасць поўнаметражнага дэбюту. І тым не менш стужка маладога рэжысёра прайшла адбор на адзін з найвядомых кінафорумаў свету.
У карціне галоўны герой — 25-гадовы Фёдар — шукае свой шчаслівы джэмпер з рамонкамі, які патрэбны яму для творчага натхнення. Фёдар хочаш знайсці гэты талісман, які дапаможа яму напісаць найлепшыя песні і стварыць гурт. Напружная палітычная абстаноўка і чуткі пра Трэцюю сусветную вайну, якія віруюць вакол, яго зусім не цікавяць. Пакуль у складаную сітуацыю не трапляе блізкі яму чалавек.
«У гэтым захапляльным рытмічным дэбюце кінакамедыя сустракаецца з міфалогіяй, а дасціпнасць супрацьстаіць вусцішы», — прадстаўляюць кіно беларускага Дэвіда Лінча, Юрыя Сямашкі, на сайце фестывалю.
Рэжысура і сцэнар фільма — Юрый Сямашка.
У стужцы здымаліся беларускія акторы і акторкі: Вячаслаў Кміт, Віялета Рагачова, Павел Гарадніцкі, Анастасія Рысік, Аляксей Любчанка, Павел Міхаленя, Майк Мазур, Міхаіл Зуй, Дзмітрый Есяневіч (голас).
Прадзюсер — Кястуціс Драздаўскас. Аператар — Сяргей Кавалёў (які выступаў рэжысёрам і аператарам аднога з фільмаў у праеце «Артэфакты. Музей Вольнай Беларусі»).
Музыку да карціны пісаў гурт «Сінія горы». Таксама ў фільме гучаць песні бэндаў «Сербскі нож», «Разбітае сэрца пацана»; Вячаслава Клімта.
Краіна, якая пазначана асноўным вытворчым партнёрам фільма, — Літва.
Агульны бюджэт кіно склаў прыблізна 10-15 тысяч еўра.
Юрый Сямашка вядомы беларускай публіцы па іранічных і нешараговых ігравых і анімацыйных стужках — «Невольник жести», «Как я был Генерал», «Больно не будет», «Ультракороткие истории», «Смеццевая галава», «Кроў і караоке». У аўтара ёсць здольнасць у сваіх карцінах «прабіваць сцяну» ў іншую рэальнасць, ствараць літаральна з нічога іншае вымярэнне — адкуль і з’явілася параўнанне з Дэвідам Лінчам.
Для беларускага кіно ўдзел у Берлінскім міжнародным кінафестывалі — пры адстунасці прыстойных фінансаваных укладанняў і падтрымкі дзяржавы — значнае дасягненне, якое адбылося дзякуючы працы незалежных беларускіх кінаінстутыцый, прадзюсараў, замежных партнёраў і волі і таленце беларускіх кінематаграфістаў.
Падпісвайцеся на культурныя навіны Reform.news у Telegram