Не, ёсьць, вядома, і бадзёрыя песьні. Гэта песьні сатыры. Адна пад назвай «Войска» — сьцёб — з беларускага, савецкага ў сваёй сутнасьці, войска. Другая — «Русская песня» – пра беларускіх масквапаклоньнікаў, якія загрузьлі ў расейскім тэлевізары як мухі ў матрыцы, і ня могуць адтуль вылезьці. «Апэрацыя адукацыя» – тое самае як пра войска, толькі пра адукацыю. Але гэтыя песьні, паводле закладзеных у іх тэксты сэнсаў, хутчэй выглядаюць заблуканымі з першай часткі трылёгіі – з альбома «Hramadaznaŭstva», там дзе пра балячкі соцыюма.
«Hramadaznaŭstva» (2014) – «Psychasamatyka» (2016) – «Hravitacyja» (2019).
Задумляючы трылёгію, магчыма, аўтар сам не ўяўляў, што другая частка – «Psychasamatyka» – станецца больш чым альбомам, больш чым падвойным альбомам. Другая частка трылёгіі – гэта канцэнтрацыя тэм і настрояў для шэрагу асобных праектаў. Таму «Hravitacyja» для мяне – гэта не трэцяя частка аднаго цэлага, а разьвіцьцё тэмы песьні «Цёплае мінулае» з «Psychasamatykі»: згадкі сьветлых эпізодаў уласнай гісторыі, падсумаваньне чарговага жыцьцёвага этапу.
А ў «Hravitacyjі» кліп на песьню «Лепшыя на сьвеце» нават зроблены падобна да «Цёплага мінулага» – праз архіўныя здымкі, толькі не пэрсанальнага жыцьця Лявона, а асяродзьдзя ў якім ён гадаваўся.
Бясспрэчны хіт альбома «Hravitacyja», яго галоўны сэнс і вобраз – песьня «Зьніклыя людзі».
У прынцыпе, толькі дзеля яе можна ісьці на канцэрт-прэзэнтацыю «Hravitacyji». Лявон Вольскі вельмі тонка асэнсоўвае такі фэномэн жыцьця як сьмерць. Па моцы ўзьдзеяньня «Зьніклыя людзі» вельмі блізкая да аднаго з найяскравых твораў аўтара – песьні «Лёгкія-лёгкія», напісанай у свой час пад узьдзеяньнем эмоцый ад страты блізкага чалавека.
«Лёгкія-лёгкія» – «Цёплае мінулае» – «Зьніклыя людзі».
Пра жыцьцё і сьмерць, пра тое, што датычыць кожнага без вынятку.
Хтосьці расьце на Вольскім, хтосьці вырас на Вольскім, а хтосьці сталее разам з Вольскім.